Iedere week verschijnt hier een column van de hand van Nellie Timmermans. Nellie heeft een praktijk voor psychosociale hulpverlening en bureau voor coaching, mediation en re-integratie. Zij is gespecialiseerd in de complexe problematiek van ‘nieuw-samengestelde gezinnen’, oftewel stiefgezinnen.
Ik dacht dat hij de prins op het witte paard was
Melissa leerde Mike kennen na haar lastige scheiding. Mike had wel wat korte relaties gehad, maar nooit erg serieus. Melissa en Mike besloten vrij snel samen te gaan wonen. De kinderen waren nog klein en zouden zich wel aanpassen. Ze gingen ervoor!!
Hun gezamenlijke nieuwe huis was lekker ruim, veel licht, de kinderen konden lekker buiten spelen. Ze accepteerden Mike, hoewel haar zoontje wel een beetje bang voor Mike leek, maar dat zou vast wel beter worden. Hun geluk kon niet op.
Tot ze steeds vaker moe thuiskwam van haar werk en dan nog een hoop strijkwerk op haar wachtte. Mike was vaak wat eerder thuis, en in het begin had hij regelmatig het eten klaar zodat ze maar hoefde aanschuiven. Nu gebeurde het steeds vaker dat hij op de bank sport zat te kijken.
Melissa merkte dat Mike het steeds minder op kon brengen om naar de verhalen van de kinderen te luisteren. Hij was uiterst kritisch hoe haar zoontje at en als hij knoeide dan kon hij het niet laten om er opmerkingen over te maken. Haar zoontje knoeide steeds vaker, hij leek de spanning te voelen…..
Melissa was moe, Mike was moe, de kinderen jengelden. En dan die strijkwas en de kamers boven die een bende waren….. Mike sprak soms met vrienden af en kwam dan om 2 uur ’s nachts thuis, soms met meer drank op dan gewenst. De volgende dag had hij hoofdpijn en reageerde hij kortaf en zuchtend als zij probeerde geduldig te blijven naar de kinderen bij het ochtendritueel.
Mike trok zich meer en meer terug, kroop voor de TV, of achter de computer die boven stond. Als hij in haar buurt was speelde hij met zijn gsm. Praten deden ze zelden nog, laat staan dat er intimiteit was. Melissa besefte nu dat hij niet de prins op het witte paard was dan ze in aanvang had gedacht. Ze had ook geen zin meer om er nog energie in te steken.
De hectiek van alledag had hun leven in de greep en het enige wat zij deden was: gewoon doorgaan, alsmaar doorgaan. Tot Mike zei dat het genoeg was. Ze wist niet of ze blij moest zijn of verdrietig en boos. Ze wist een ding zeker: nooit meer een man.
Nellie Timmermans Interpunctie, Smientdonk 2 5467 CA Veghel
www.interpunctie.nl [email protected], tel. 0413-310795 of 06-21 59 24 35
