Iedere week verschijnt hier een column van de hand van Nellie Timmermans. Nellie heeft een praktijk voor psychosociale hulpverlening. Zij is gespecialiseerd in de complexe problematiek van ‘nieuw-samengestelde gezinnen’, oftewel stiefgezinnen.
Je moet kiezen!
Als ouders kun je het oneens zijn met de keuze van je kind als het gaat om een levenspartner. En soms kan ik me de zorgen goed voorstellen: je ziet je kind de afgrond in glijden omdat de nieuwe partner verslaafd is, of te lui om te werken, of dicht tegen het criminele milieu aan zit.
Leeftijds- of cultuurverschil
Soms is ook de leeftijd een groot bezwaar. De partner is veel ouder of veel jonger dan je kind. Dat kan ook best lastig zijn. Soms is er een groot verschil in achtergrond waar deze nieuwe partner is opgevoed of zijn er cultuurverschillen op het gebied van geloofskwesties. En inderdaad: zo’n verschil kan op den duur ellende geven, maar het hóeft niet.
Boze buitenwereld
Natuurlijk wil je je kind behoeden voor de boze buitenwereld, net zoals ten het nog klein was. Tegelijk kún je dat niet, want een kind moet zijn eigen lessen leren. Soms dwingen ouders hun kind om te kiezen, soms ook doet de nieuwe partner dat. Gedwongen worden tot een keuze geeft het gevoel van splitsing: keuze voor de een is automatisch een keuze tegen de ander. En je houdt van allebei! Een keuze is zelden de beste weg, maar soms kan het niet anders.
Oorlog voeren
Wat ik meestal zie, is dat een verbod slecht werkt. Ik heb wel eens meegemaakt dat een dochter het contact met haar ouders verbrak om met een man te trouwen. Ze kregen kinderen en uiteindelijk na jaren scheidden ze. Haar ouders sloten haar weer in de armen en samen gingen ze het gevecht aan met de ex-man, die de vader van de kinderen was, en die dus door zowel dochter als ouders als “de slechterik” gezien werd. De ouders hadden het idee het gelijk aan hun kant te hebben en voerden een oorlog op leven en dood met de vader van hun kleinkinderen.
Op deze manier kun je een leven lang vechten met alles en iedereen. Kortom: vechten is meestal niet de meest aangewezen weg.
Wat kun je wel doen?
Leren de juiste vragen te stellen, zonder te oordelen. Geen kritische opmerkingen over de nieuwe partner, geen onaardige acties, maar correct en aardig blijven en verwachten dat ook de ander correct gedrag vertoont. En uiteindelijk hopen dat het gezonde verstand zegeviert. Zo niet? Dan is je kind verantwoordelijk, ook wanneer het onverhoopt misloopt. Natuurlijk kan de partner een onaardig persoon zijn, maar je kind blijft verantwoordelijk voor zijn/haar daden.
