Lyan de Roos-Römkens is specialist ouderengeneeskunde voor BrabantZorg. Ze werkt in de regio Meierijstad, één van de regio’s die tijdens de eerste coronagolf het hardst werd geraakt. Als lid van het centrale crisisteam zoekt ze een weg om haar ervaringen een plek te geven. Dat doet ze met mijmeringen als ze niet kan slapen, gedichten als ze niet verder komt dan een paar woorden. Het zijn rake typeringen die ontroeren, verbinden en hoop geven. Want naast alle moeilijke dagen en nachten wil ze vooral moed en hoop geven: ouderen verdienen alle zorg en hebben ook in deze tijden van corona een toekomst.
Op 7 maart 2020 test Lyan samen met een verpleegkundige de eerste zieke patiënte in een verzorgingshuis te Brabant. Die patiënte is 99 jaar, is niet gaan skiën en heeft geen carnaval gevierd. Een dag later is de uitslag er. Corona. Het gevecht kan beginnen. De deuren van verzorgingshuizen gaan dicht, in de hoop erger te voorkomen. Want het coronavirus trekt zich nergens wat van aan. De eerste golf spoelt over Brabant en later heel Nederland heen, net als de tweede golf in het najaar van 2020. Al die maanden maakt ze aantekeningen, houdt ze een dagboek bij, met kleine beschouwingen en gedichten, zoals hierboven en hieronder.
De bundel is een hartenkreet om op te komen voor de waardigheid van ouderen, een oproep om het nooit te op te geven, een dagboek om in het hart te kijken van een arts in een jaar tussen hoop en vrees. Het is daarmee ook een uniek boekje, want Lyan is de eerste specialist ouderengeneeskunde die dit hele jaar in woorden heeft vastgelegd. Daarmee doet ze iets bijzonders: het verdriet en de pijn van ouderen en hun families mag niet vergeten worden. De verzameling is een klein monument voor de ouderen, hun families en voor alle zorgverleners van BrabantZorg.
Het boekje Vechten voor ouderen in de coronacrisis is geschreven door Lyan de Roos-Römkens, telt 144 pagina’s, kost 14.90 euro en is te koop in elke boekhandel als een uitgave van Adveniat, ISBN 9789493161511
Het is in de ouderenzorg
niet de dood die we vrezen
maar de angst voor de manier
waarop we afscheid moeten nemen
