Column: Wat is er toch met dat kind? (over stiefouderschap)

Foto: meierijstad.nieuws.nl

Iedere week verschijnt hier een column van de hand van Nellie Timmermans. Nellie heeft een praktijk voor psychosociale hulpverlening. Zij is gespecialiseerd in de complexe problematiek van ‘nieuw-samengestelde gezinnen’, oftewel stiefgezinnen.

Wat is er toch met dat kind? (over stiefouderschap)

Het meisje was best opgevoed. Ze groette keurig, ze dekte de tafel wanneer het etenstijd was, zette haar gebruikte spullen steeds keurig op het aanrecht. Er viel niks van te zeggen. Toch had deze bonus/stiefmoeder steeds een onbehaaglijk gevoel als het over het meisje ging.

Twijfels aan zichzelf

Mevrouw begon aan zichzelf te twijfelen: doe ik iets niet goed, moet ik aardiger zijn, moet ik meer vragen? Of juist minder? Mevrouw deed haar best, en toch voelde ze een muur tussen stiefdochter en haarzelf. Ze had zelf geen kinderen maar met nichtjes en neefjes had ze altijd zo’n  gezellig contact….waarom was dat niet zo met stiefdochter?

Was er iets met het kind

Zat het meisje niet lekker in haar vel? Wou ze misschien niet hier zijn? Was ze beschadigd door de scheiding van haar ouders? Ze vroeg zich van alles af, had het ook al met de vader besproken, maar die zei dat hem niks aparts was opgevallen. Zou er iets met het meisje zijn dan? Je hoort zo vaak van autisme en ADHD… misschien was het zoiets???

Schoolproblemen?

Of misschien waren er op school problemen? Of had de moeder haar misschien geïnstrueerd vooral niet gezellig en leuk te doen? Stiefmoeder maakte een afspraak met mij, omdat ze zich steeds meer begon te storen aan het meisje.

Hulp en een oplossing

Nadat ze deze beschrijving had gedaan en ik nog de nodige vragen had gesteld kwam ik tot de conclusie dat er een gesprek moest plaatsvinden tussen mevrouw en stief/bonusdochter.

Ik gaf mevrouw tips en tools om dit gesprek te voeren, met adviezen hoe te reageren bij bepaalde gedragingen. Als het gesprek zou lopen zou dat waarschijnlijk alles oplossen, zo niet dan zou mevrouw met meneer samen terugkomen. Dan zouden we bekijken of evt. een gesprek met het meisje erbij hier in de praktijk wenselijk was. Meestal vinden kinderen dat heel vervelend, dus zoiets probeer ik te voorkomen.

Mevrouw belde mij met grote tevredenheid terug. Ze had alle moed moeten verzamelen, maar was het gesprek aangegaan. Het meisje had verteld dat ze niet goed wist hoe ze zich moest opstellen, dat ze niet brutaal of vervelend wilde zijn. Sindsdien waren de “lastige stiltes” verdwenen en hadden zij afgesproken om de dingen gewoon te vragen als een van hen voelde dat ze op de tenen liep(en).

.Nellie Timmermans

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen