Iedere week verschijnt hier een column van de hand van Nellie Timmermans. Nellie heeft een praktijk voor psychosociale hulpverlening. Zij is gespecialiseerd in de complexe problematiek van ‘nieuw-samengestelde gezinnen’, oftewel stiefgezinnen.
Overlijden (een persoonlijk verhaal)
Sommigen van u weten het, de meesten waarschijnlijk niet. Mijn man (Hans) was al geruime tijd ernstig ziek en is in december jl. overleden. Het gebeurt dagelijks, we staan er nauwelijks bij stil, behalve wanneer het dichtbij komt. Niemand ontkomt er ook aan.
Over het lijden heen
Een filosoof die ik ken zei: hij is overleden, hij is over het lijden heen. Dat klopt hoor, maar eigenlijk zou het lijden nog hebben moeten komen. Niet dat hij totaal niet geleden heeft, maar dat viel redelijk mee. We zijn allemaal wel eens bang voor de dood, en als het zover is, is het meestal een vrij rustig proces. Zo ook bij hem.
Als je gelovig bent is het zeker helpend om te denken dat je naar de hemel gaat. Die troost is niet voor iedereen weggelegd, want velen geloven niet. Ik kan je wel een boek adviseren als je niet gelovig bent. Het helpt je bij iemand laten gaan, maar is ook heilzaam tegen de angst voor je eigen dood. Ik heb het ongeveer een halfjaar geleden gelezen en ga het binnenkort nog eens lezen: “Tegen de zon inkijken” van Irvin D. Yalom.
Alles wordt nog eens in perspectief gezet
Een overlijden zet je altijd aan het denken. Het is zo onvoorstelbaar vreemd, het is zo ingrijpend. Er ineens niet meer zijn. Kleding die nog rondslingert, dagelijkse dingen die je tegenkomt en dagelijkse voorvallen die je normaliter ’s avonds tegen de ander zegt. En dan is ie er niet meer……
Ik zag het aankomen, het was te verwachten, en toch ging het uiteindelijk allemaal een stuk sneller dan verwacht. Natuurlijk heb ik verdriet, natuurlijk kijk ik naar zijn foto en denk ik: je was nog maar 65 jaar…. Veel te jong.
Herinneringen
En herinneringen borrelen op: hoe we elkaar hebben leren kennen, onze trouwdag, bepaalde vakanties, zijn goede eigenschappen zoals zijn enorme humor. Zijn mindere eigenschappen, die soms erg lastig voor me waren. Hoe ik hem soms naar de maan wenste, en hij mij.
Toch overheersen bij mij de opluchting dat hij niet méér heeft hoeven lijden, en de dankbaarheid dat ik hem kende, dat hij mijn man was, mijn maatje, mijn steun en toeverlaat.
En heel graag en veel denk ik aan de prachtige droge humor en zijn enorme vermogen tot relativering.
