Op maandag 17 mei 2021 vond er bij het oorlogsmonument aan het kanaal (Sluishoek, ter hoogte van industrieterrein Doornhoek) een sobere herdenking plaats. De herdenking werd georganiseerd door de Evenementen Groep Zijtaart (EGZ) in samenwerking met basisschool Edith Stein.
Basisschool Edith Stein heeft dit monument geadopteerd en jaarlijks herdenkt men, met kinderen uit groep 7 en 8, de gevallenen tijdens de 2e Wereld Oorlog. Zeven soldaten sneuvelden hier op 11 mei 1940 tijdens gevechten bij de Zuid-Willemsvaart.
Namens de gemeente Meierijstad was wethouder Harry van Rooijen aanwezig. Samen met leerlingen van de Edith Steinschool uit Zijtaart werd er een krans gelegd ter nagedachtenis aan hen.
Vrijheid
In zijn toespraak gaf de heer Van Rooijen de kinderen mee blij te moeten zijn dat wij in vrijheid kunnen leven. Dat is niet altijd en overal zo.
Jongens en meisjes, dames en heren,
Stel je eens voor, je bent rond de 20-25 jaar. Dat is maar een jaartje of 10 ouder dan dat jullie nu zijn. Misschien heb je wel een broer of zus die van die leeftijd is. Of een neef of nicht.
Stel je eens voor, je bent rond de 25 jaar en de oorlog breekt uit. De oorlog breekt uit, je bent soldaat en jij moet je land gaan verdedigen. Wat zou je denken? Zou je bang zijn? Of zou je misschien juist heel dapper zijn? Zou je denken: ik ga onze vijanden een kopje kleiner maken, niemand komt aan mijn land! Of zou je denken: help, ik wil dit niet, ik vind het doodeng en ik wil zeker niet vechten.
Vier van de mannen die hier op deze steen vernoemd zijn waren nog maar 22 of 23 toen de oorlog op 10 mei 1940 uitbrak. Ze zijn nooit ouder geworden. Hoe triest is dat dan wel niet? Zo’n jong leven, weg. Ineens. Hoeveel verdriet moeten hun ouders wel niet gehad hebben, hun broers en zussen. En misschien hadden ze wel een vriendinnetje …
Stel je voor, jij bent één van die vier jongemannen en je moet samen met andere jonge jongens of meiden ergens ver van je huis je land gaan verdedigen. Je hebt het koud, je bent bang, je materialen zijn niet in orde. De kogels vliegen om je oren. Je wilt hier helemaal niet zijn! En dan … dan is er niets meer. Je hebt de oorlog niet overleefd.
Wat zou een Nederlandse soldaat gedacht hebben? En hun vaders en moeders? Wat zouden de ouders van de Amerikaanse, Canadese, Poolse en Engelse soldaten gedacht hebben. Hun zonen kwamen hiernaar toe om ons te bevrijden. En velen keerden nooit terug.
Stel je eens voor dat die soldaten lang geleden niet deden wat ze deden. Hoe zou ons land er dan nu uitgezien hebben? Zouden we nu dan allemaal Duitsers geweest zijn? Niet vrij? Wij zouden waarschijnlijk niet beter weten. De mensen die volwassen waren in 1940-1945 zijn inmiddels bijna allemaal overleden. Maar gelukkig liep het in 1944 en 1945 toch anders. Voor onze opa’s en oma’s en voor onze vaders en moeders. En voor jullie en voor mij.
Wij mogen dankbaar zijn dat we in een vrij land leven. In Nederland. En al komen de akelige dingen soms verschrikkelijk dichtbij, we zijn vrij!
Het afgelopen jaar was eigenlijk best een raar jaar voor iedereen. Sommige grote mensen zeiden dat we niet meer vrij waren. En misschien voelde dat ook wel zo af en toe. Maar weten jullie: onvrij ben je pas als je niet meer mag zeggen wat je wilt, als anderen écht de baas over je spelen of als je dood gemaakt wordt omdat je iets anders gelooft of bijvoorbeeld gehandicapt bent. En dat is er nu niet aan de hand. Gelukkig niet.
Op onze vrijheid moeten we zuinig op zijn. Grote mensen moeten dat doen, maar jullie ook. Hoe doe je dat dan? Vooral door vriendelijk te zijn. Door anderen niet buiten te sluiten, door niet te pesten, door zelf goed na te denken, door je niet te laten meeslepen door de groep. Door er voor elkaar te zijn.
Ik begrijp best dat er af en toe ruzie is. Dat komt overal voor. Maar maak het goed en zorg ervoor dat je samen door een deur kunt. Je hoeft echt niet iedereen aardig te vinden, dat is in de grote mensenwereld ook heus niet zo. Maar veroordeel elkaar niet en sluit niet buiten. Sta open voor elkaar en help elkaar. Jullie zijn zelf verantwoordelijk voor hoe fijn je het hebt. Maar jullie zijn inmiddels oud genoeg om te weten dat je er ook verantwoordelijk voor bent hoe fijn jouw klasgenootje het heeft.
Jongens en meisjes, wat ik jullie vooral mee wil geven: jullie zijn onze toekomst, wees daar zuinig op.
Ik dank jullie voor jullie aandacht.
