Regelmatig verschijnt hier een column van de hand van Nellie Timmermans. Nellie heeft een praktijk voor psychosociale hulpverlening. Zij is gespecialiseerd in de complexe problematiek van ‘nieuw-samengestelde gezinnen’, oftewel stiefgezinnen.
Onvergelijkbare situaties kun je niet vergelijken
Hij was een aardige man, die geweldig met de kinderen van zijn vriendin kon opschieten. Haar kinderen hadden wel contact met hun eigen vader, maar daar hadden ze niks aan. Eigenlijk wilden ze er liever niet heen. Hij deed niks verkeerds, maar ook niks goeds voor hen. Ze zagen moeders vriend veel meer als een echte papa, terwijl hij toch echt wel streng was. Ook deze vriend had een zoon. Deze was 15 jaar maar functioneerde op een leeftijd van een kind van 5. Dat was een groot verschil. Hij zag de kinderen van zijn vriendin, die jonger waren, hem sociaal, emotioneel en intellectueel al mijlenver voorbij schieten.
Tot het toilet gevolgd
Deze zoon kwam slechts 1x per 2 weken bij hem en cirkelde dan voortdurend om zijn vader heen. Zijn vriendin vond dat zeer storend, had dan het gevoel dat haar vriend nergens tijd voor had. Vader hield van zijn zoon, maar werd er soms ook gek van. Hij kon niet eens naar het toilet gaan zonder dat zijn zoon hem volgde.
Ik besta niet als hij er is
De vriendin had zeker geen hekel aan de jongen, maar het gevoel dat zij niet bestond (niet voor de zoon en niet voor vader) deed pijn. Ze nam het niemand kwalijk, tenslotte kwam de zoon voor zijn vader en niet voor haar. Haar jongens hadden de jongen wel mee op sleeptouw genomen, maar uiteindelijk paste dat niet, ze waren hem ontgroeid.
Weggemoffeld
De laatste tijd waren er steeds meer fricties tussen het stel, omdat vader het gevoel kreeg dat zijn vriendin zijn zoon liever “wegmoffelde”. Dat was beslist niet haar bedoeling maar de eerlijkheid gebood haar te zeggen dat ze het lastig vond om voor haar vriend een heel weekend nauwelijks te bestaan. Als ze erover probeerde te praten kwam hij direct met een vergelijking: ik doe toch óók van alles voor jouw kinderen, ik offer me ook regelmatig op. En jouw kinderen zijn er bijna altijd!! Dan was ze lam geslagen en zei ze maar niks meer.
Hulp
Gelukkig kon ik hen toch helpen: ik deed enkele tips aan de hand waardoor zij een begin van een band kon ontwikkelen met zijn zoon. Hierdoor kreeg zij iets meer invloed op de situatie en kon hij zien dat zij investeerde in zijn kind. En hij moest leren om vergelijkingen achterwege te laten en zijn verdriet toe te laten om datgene wat hij in zijn kind miste.
