Mevrouw was wat teleurgesteld. Ze was dol op haar vriend, die sinds een jaar bij haar woonde. Zijn kinderen dat was wel even wennen, maar ze waren zeker de beroerdste niet. Ze gedroegen zich heel redelijk en konden goed met háár kinderen overweg.
Verwijten
Wat het grote probleem was, waren de verwijten. Haar vriend was steeds aan het wegen of ze wel even veel tijd besteedde aan zijn kinderen als aan haar eigen kinderen. Ze voelde zich op de vingers gekeken. Zijn kinderen waren er niet steeds, maar als ze er waren was ze bijna in haar hoofd aan het rekenen of ze wel genoeg aandacht voor hen had gehad (in verhouding tot de aandacht voor haar eigen kinderen).
Vanzelfsprekende aandacht
En eerlijk is eerlijk, ze vond het gemakkelijker om aandacht te hebben voor haar eigen kinderen. Dat voelde vanzelfsprekend. Voor de kinderen van haar vriend moest ze toch wat moeite doen. Ze voelde zich daar ook wel schuldig over, tenslotte was er niks mis met zijn kinderen.
Schuldgevoel
Mevrouw was best een gevoelige vrouw, iemand die zich snel wat schuldig voelde en zich over meer dingen erg druk maakte. Bv. voelde ze zich ook nog steeds schuldig over de scheiding t.o.v. haar eigen kinderen. Ze was ongelukkig geweest met hun vader, maar had uiteindelijk toch voor zichzelf gekozen. Vader vond dat ze meer had moeten investeren in hun relatie. Dus voelde ze zich ook nog schuldig t.o.v. hem (en zijn ouders).
Een uitdaging
Als je je snel schuldig voelt, of andere gevoeligheden hebt (bv. buitengesloten worden), dan is een samengesteld gezin een nóg grotere uitdaging dan als je niet zo gevoelig bent. Die gevoeligheid is tegelijkertijd wel handig als een stiefkind erg gevoelig is. Dan kun je die gevoeligheid nl. inzetten om dat stiefkind te helpen zijn/haar gevoelens te kunnen benoemen. En dat is weer zeer helpend.
Daarom is het ook belangrijk jezelf te kennen als je van plan bent een samengesteld gezin te vormen.
