Iedere week verschijnt hier een column van de hand van Nellie Timmermans. Nellie heeft een praktijk voor psychosociale hulpverlening. Zij is gespecialiseerd in de complexe problematiek van ‘nieuw-samengestelde gezinnen’, oftewel stiefgezinnen.
Voor iedereen een eigen potje koken
In samengestelde gezinnen is het logisch dat iedereen een eigen geschiedenis heeft. De kinderen van de één hebben wellicht een totaal andere opvoeding gehad dan die van de ander. Zo gaat dat ook met koken en eetgewoontes.
Pizza en frites
Ik heb eens meegemaakt dat de ene ouder (de moeder buiten het stiefgezin) meestal pizza, frites en andere snel af te halen voedsel at, terwijl de moeder IN het stiefgezin juist voorstander was van gezond eten, veel groente, etc. De kinderen van deze moeder waren dat gewend, de stiefbroertjes en -zusjes gingen naar hun eigen moeder, omdat ze veel liever pizza aten. Dat is natuurlijk niet gewenst.
Buitenlands tintje
Zo zijn er ook stiefmoeders (en (stief)vaders) die voor de lieve vrede voor iedereen een eigen potje koken. Bv.omdat men niet gewend is aan het buitenlandse tintje wat de stiefmoeder wel eens aan het eten geeft. Of omdat de kinderen niets nieuws willen uitproberen….
Verrijking
Natuurlijk beslist iedereen zelf maar ik wil hier toch wat tips in geven. Het is begrijpelijk dat je je kinderen niet lastig wil vallen met allerlei veranderingen die onnodig zijn. Aan de andere kant: juist andere dingen leren kan een verrijking zijn. Dat geldt ook voor eetgewoonten.
Proeven
Het gaat er niet zozeer om dat kinderen persé alles moeten leren eten, maar een hapje proeven zou toch zo gek niet zijn. (Of drie hapjes ?). Want er is niks mis met andere dingen proeven. En uiteindelijk zul je ook later in je leven wel eens iets moeten eten wat je niet gewend bent. Moet je er een halszaak van maken dat iedereen alles eet? Van mij niet. Maar er zijn stiefouders die zich in allerlei bochten wringen om maar in het gevlij te komen bij de stiefkinderen.
Angst voor contactverlies
Ik begrijp die vaders wel, die bang zijn dat de kinderen zich zullen verzetten en daardoor minder zullen komen. En natuurlijk is het gewenst dat de kinderen wél contact onderhouden met hun vader. Maar de vraag is dan of dat door het eten komt, of door andere omstandigheden. Kinderen zijn misschien niet blij dat ze alles moeten proeven, maar ze vragen vaak ook niet om dagelijks naar school te gaan. Dat is toch geen reden om ze thuis te houden? Achteraf zullen ze je dankbaar zijn.
Nellie Timmermans Interpunctie, Smientdonk 2 5467 CA Veghel
www.interpunctie.nl [email protected], tel. 0413-310795 of 06-21 59 24 35
