Iedere week verschijnt hier een column van de hand van Nellie Timmermans. Nellie heeft een praktijk voor psychosociale hulpverlening. Zij is gespecialiseerd in de complexe problematiek van ‘nieuw-samengestelde gezinnen’, oftewel stiefgezinnen.
Ik mis mama (of papa)
Gescheiden ouders maken het regelmatig mee. Dat hun kind voor het slapen gaan ineens wat huilerig zegt “ik mis… (de andere ouder)”. In eerste instantie doen we misschien of we het niet horen (geen aandacht aan besteden dan gaat het wel over).
Afwijzing
Ondertussen voelen we ons gekwetst, afgewezen door ons kind. Heb ik gefaald? Wat doe ik verkeerd? Als het kind blijft doorgaan raken we geïrriteerd, misschien wel echt boos en word je ongeduldig. “Niet zo flauw doen, morgen zie je mama/papa weer”, snauw je. Je voelt je schuldig want je kind blijft huilen en je had toch niet zo hoeven blaffen. Dan maar vragen wat er aan de hand is? Maar een kind kan zijn gevoelens vaak niet zo duidelijk uiten.
Een totaal andere aanpak
Wat kun je beter doen? Even rustig bij hem op bed gaan zitten, over zijn haren strijken. Zeggen dat je snapt dat het niet gemakkelijk is. Je kind huilt nog even door. Rustig stil blijven zitten en zachtjes over zijn bolletje aaien. Meestal vallen kinderen dan snel in slaap. Een uurtje later ga je nog eens kijken. Hij is in diepe slaap.
Wat is er gebeurd?
Door zijn verdriet niet weg te moffelen, serieus te nemen, ècht aandacht te hebben, voelt hij zich gehoord. Zijn verdriet mag er zijn. En hij mag huilen. Tranen kalmeren en ontspannen als ze echt worden toegelaten en geaccepteerd.
De volgende dag
Vaak zul je zien dat de volgende dag het probleem niet meer aan de orde is. Je kind speelt en heeft plezier, er is geen vuiltje aan de lucht. Je hoeft het duidelijk niet meer ter sprake te brengen. Het is over.
Nellie Timmermans Interpunctie, Smientdonk 2 5467 CA Veghel
www.interpunctie.nl [email protected], tel. 0413-310795 of 06-21 59 24 35
