Iedere week verschijnt hier een column van de hand van Nellie Timmermans. Nellie heeft een praktijk voor psychosociale hulpverlening. Zij is gespecialiseerd in de complexe problematiek van ‘nieuw-samengestelde gezinnen’, oftewel stiefgezinnen.
Een punt maken
Veel mensen hebben tegenwoordig zo’n behoefte om overal een punt van te maken. Ik beheer bv. een groep op Facebook waarbij ik voor toelating vraag om hun samengesteld gezin te schetsen. De letterlijke vraag is: Schets even jullie samengesteld gezin s.v.p.
De meeste mensen doen dat en dan laat ik ze toe. Toch pik je er regelmatig mensen uit die heel andere redenen hebben om toegelaten te worden. Uiteraard trek ik daar de streep.
Bescherming
Dus om de groep “te beschermen” stel ik de toelatingsvraag. Ik kan dat niet controleren, er is geen enkele garantie dat het klopt wat men antwoordt. Maar het is een schifting. Soms vergeet men de vraag te beantwoorden en dan stel ik nogmaals de vraag. Zo had ik dat ook enkele weken terug. Soms krijg je dan zo’n onvriendelijke reactie terug.
Vervelende reacties
De ene keer kreeg ik een reactie van: “waarom zou ik dat vertellen tegen een volstrekt onbekende persoon?”, de andere keer “de vraag is zo onvriendelijk gesteld, ik wil niet eens bij deze groep horen!”
Nou mag iedereen daar natuurlijk zelf voor kiezen. Maar ik schrok: was ik onvriendelijk geweest? Ik ging nog eens lezen en: JA het kán vriendelijker, het kan ook uitgebreider, maar ik heb ook andere dingen te doen, en ik verdien er geen cent mee.
Extra werk
Het is voor mij extra werk, ook om deze groep te laten groeien, om mensen aan het denken te zetten, etc. Toen ik deze groep overnam van een ander waren er zo’n 170 slapende leden. Er werd zelden of nooit een vraag gesteld, of gereageerd op elkaar. Momenteel zitten we tegen de 800 leden aan, en het is een actieve groep, vooral omdat ik wekelijks wel een vraag bedenk.
Geen medelijden
Nee, ik zit niet te wachten op medelijden, en het is goed om zo af en toe na te denken over bepaalde automatismen die men heeft. Maar ik vraag me wel eens af wat al die “kritische” facebookgebruikers, twitteraars, etc. toch allemaal nodig hebben met die enorme behoefte om een punt te maken voor hun behoefte aan hoffelijkheid, terwijl ze daar zelf ook niet aan voldoen.
