De scheiding na het samengesteld gezin.
Een scheiding is voor kinderen niet gemakkelijk. Ze blijven loyaal aan hun beide ouders, zelfs als ze bijna of helemaal geen herinneringen aan hun andere ouder (meestal de vader) hebben. En ik kan het niet vaak genoeg zeggen: als stief/bonusouder kun je nóg zo je best doen: je wordt nooit de echte ouder.
Vervanging van de ouderrol
In sommige samengestelde gezinnen wordt de nieuwe vriend van moeder automatisch een soort vervanging van de eigenlijke natuurlijke vader. Dat kan heel prettig zijn, zowel voor de partners als voor de kinderen. De afwezige ouder zal er wellicht anders over denken.
Gehecht aan de stiefouder
Kinderen hechten zich ook aan een stiefouder, als de relaties goed zijn. Stiefouders worden nogal eens negatief beleefd, maar het kan echt een toevoeging zijn. Dat is mooi. De nieuwe partner krijgt daarmee een vanzelfsprekende rol, die vaak heel veel lijkt op die van de natuurlijke ouder.
De kink in de kabel
Als er ruzie ontstaat, of het kind gaat op zoek naar de eigen afwezige ouder dan kan de stiefouder zich afgewezen en misschien zelfs bedonderd voelen. Want het is niet zijn/haar kind. De natuurlijke ouder die het kind misschien ook ondankbaar vindt en boos wordt, blijft ondanks alles toch van het kind houden. Voor een stiefouder is dat erg ingewikkeld en kan dit leiden tot conflicten in de relatie.
Na het samengesteld gezin toch contact met de “stiefouder”
Je ziet ook nog wel eens dat een samengesteld gezin (om wat voor reden dan ook) uit elkaar valt maar dat de kinderen nog wel contact willen behouden met hun stiefouder, aangezien die zo lang nog deel heeft uitgemaakt van hun jonge leven. Deze stiefouder wordt geen vader/moeder, maar heeft toch dat speciale. Kinderen kunnen gehecht zijn aan de stiefouder, maar andersom kan het ook zijn. Ik ken iemand die een tijdje een rol speelde in een samengesteld gezin als “vervangende vader” en goed met de kinderen overweg kon. Heel lang heeft hij nog gehoopt dat ze eens iets van zich zouden laten horen.
