De zonen van mijn vrouw zijn zó passief!
Meneer komt alleen bij mij. Wat moet hij doen? Hij vertelt het volgende: het zijn niet míjn kinderen, ik zeg meestal niks. Maar het zit me zó hóóg!! Ze zijn 29 en 25 jaar, wonen nog steeds bij ons. Gelukkig werken ze wel, maar als ze thuis zijn doen ze niks… helemaal niks. Ze hebben geen vrienden, ook geen vriendinnen. Het liefst zou ik ze buiten zetten, maar het zijn niet mijn kinderen.
Niet uitgaan
De hele avond zitten ze op hun kamers, ook in het weekend gaan ze nergens heen. Zelfs boodschappen doen zit er niet in. Ze sporten niet, zijn geen lid van een club of iets, en gaan hoogst zelden uit. Mijn vrouw doet de was, ik doe de boodschappen en kook voor ze, als er iets kapot is in huis repareer ik het. En zij steken geen hand uit.
Wat vindt moeder?
Ik vraag hem: Wat vindt uw vrouw ervan? Hij antwoordt: tja, die heeft het natuurlijk moeilijk hiermee, die zit er tussenin… Het zijn haar kinderen, die wil ze natuurlijk niet kwijt….
Ik vraag hem ter verduidelijking: heeft u hier met uw vrouw over gesproken? Wat zou zij graag willen? Het blijft wat stil.
Vriendelijkheid of boos worden?
Hij weet het niet precies wat zij ervan vindt, hij heeft wel enkele keren voorzichtig met de jongens gesproken over uitgaan, over sporten of iets anders gaan doen. Hij wil zijn best doen om vriendelijk over te brengen dat dit leven toch niet normaal is voor 2 jonge kerels. Inderdaad is dat niet normaal. Ook boos worden heeft hij geprobeerd, maar dat helpt evenmin.
Niet normaal
Hij slaapt er slecht van, is dol op zijn vrouw en wil graag met haar verder. Ik adviseer hem om terug te komen met zijn vrouw. Want uiteindelijk moet zíj de stappen zetten om de jongens te stimuleren tot activiteit. Hij is bang dat ik haar te hard ga aanpakken. Ik ben voor iets heel anders bang: wat is er met deze jongens aan de hand? Wat zit er onder deze passiviteit? Want inderdaad: dit is niet normaal.
