Een samengesteld gezin dat de relatie verbreekt
Twee weken geleden beschreef ik het 1e deel van een situatie, van langer geleden. Het paar heeft mij uiteraard toestemming gegeven om deze casus op deze manier te behandelen. Zij wilden anderen hiervoor behoeden en het was voor hen lang genoeg geleden om hier toestemming voor te kunnen geven. Deel 1: https://stief-gezin.nl/ik-heb-het-echt-duidelijk-gezegd.
Door: Nellie Timmermans
Na verloop van tijd kwamen ze elkaar weer tegen en ontdekten ze weer waarom ze elkaar zo leuk vonden. Hoewel ze zich beiden hadden voorgenomen niet meer aan deze relatie te denken, vlamde de liefde toch weer op. Ze besloten om mij te raadplegen.
Duidelijkheid vooraf
Ik was direct duidelijk: als je met iemand omgaat die kinderen heeft zul je móeten investeren in de relatie met die kinderen. Niet investeren betekent geen relatie, want kinderen zijn altijd de belangrijkste factor in iemands leven.
Eerst zekerheid
Nadat ze zeker waren over hun relatie heb ik hen stapsgewijs geholpen in het maken van de keuze voor of een lat-relatie of echt samen wonen. Want een lat-relatie is voor alle partijen eenvoudiger, ook al is dat meestal niet wat men wil. Bovendien moesten de fouten uit het verleden worden rechtgezet tegenover de kinderen, zodat zij er vertrouwen in konden krijgen dat het dit keer beter zou lopen. Nadat de fouten ruiterlijk waren toegegeven door de volwassenen (onder mijn begeleiding) en zij ook lieten zien open te staan voor kritiek kregen de kinderen ook wel weer wat vertrouwen. Daarbij werd ook het ontbreken van vader na de beenbreuk van zijn dochter besproken. Uiteraard vooraf voorbereid.
Latten
Inmiddels hebben ze gekozen voor een lat-relatie, ofschoon ze allebei liever waren gaan samen wonen, maar ze begrepen dat dit voorlopig nog geen vanzelfsprekendheid kon zijn. Gemiddeld één keer per jaar maken zij een afspraak om te voorkomen dat er grote fouten gemaakt worden. Ze doen het goed nu. Mevrouw begrijpt ondertussen wel dat kinderen hebben een verantwoordelijkheid voor het leven is.
