Ik heb het ècht duidelijk gezegd!
Mevrouw had in het begin al aangegeven dat ze zelf nooit kinderen had gewild, geen behoefte had aan het moederschap. En ook dat ze hélemaal geen behoefte had aan stiefkinderen. Toch was ze met een man in zee gegaan die wel papa was. De kinderen waren er niet zo vaak en hij had gezegd, dat hij de opvoeding voor zijn rekening zou nemen.
Vermijden geeft iets aan en lost niks op
Toen ze nog niet samen woonden zag ze de kinderen niet zo vaak. Meestal werkte zij in het weekend dat de kinderen bij papa waren. En verder kwam ze wel eens op woensdag, maar dan was het maar voor enkele uurtjes. Ze had geen echte hekel aan ze, maar begreep niet waarom de kinderen altijd op één kwamen. Ook toen al.
Samen wonen verandert de boel
Nadat ze waren gaan samen wonen werd het erger. De kinderen waren er bijna de helft van de tijd en ze waren ook zeer aanwezig. Spelen, herrie maken, met deuren gooien, maar ook lui op de bank liggen met een gsm in de hand. En dan die badkamer die ònder de tandpasta zat, de handdoeken op de grond, het niet afdrogen van kranen en de vlekken die dit gaf.
Ruzies om alles
En als ze er iets van zei tegen haar vriend, reageerde hij met “doe toch niet zo moeilijk, het zijn kinderen!” Ze hadden in een week meer ruzie dan voorheen in een jaar. Haar woning had ze opgegeven, dus ze kon niet meer terug, terwijl ze kruipend terug had willen gaan. Ze was zelf heel netjes en precies, en was gevallen voor de man die ook zo netjes en precies was geweest…… Behalve als de kinderen er waren, dan gaf hij nergens iets om.
Met kinderen is er altijd wat
Voor de vakantie brak een van de kinderen een been. Vader wilde wat later vertrekken zodat hij zijn dochter nog zag maar zijn vriendin vond dat onzin en wilde meteen gaan. Ze gingen zonder zijn dochter gezien te hebben op vakantie, maar hij voelde zich ellendig. Na de vakantie was de relatie voorbij: mevrouw had geen eigen woning meer en moest via kennissen en familie her en der worden opgevangen.
