In veel lastige relaties wordt onvoldoende geluisterd.
Bij gesprekken vallen ze elkaar steeds in de rede. Het lijkt een gevecht om wie
er gelijk heeft en wie er uiteindelijk gelijk krijgt. En ik zeg het wel vaker:
je hebt meer aan geluk dan aan gelijk krijgen.
Hardnekkig
En toch is het een hardnekkig fenomeen: de ene partij is
nog niet uitgesproken of de ander roept al “ja maar jij…..” of ontkent de
beschrijving of de woorden van de ander. De stemmen gaan steeds harder klinken.
Tot het zelfs ronduit schreeuwen wordt.
Zegt de een iets over de familie van de ander dan roept de andere partij
dat die eens naar zijn eigen moeder moet kijken…. Want dàt is pas een vervelend
mens!
Meegaan met de ander
Begrip hebben is niet eenvoudig, zeker niet als je in
deze strijd bent belandt. Uit de strijd stappen, en vragen naar de
beweegredenen van de ander is al een stuk beter. En eigenlijk is dat les één:
interesse hebben waarom de ander vindt wat hij/zij vindt. Ook als je niet
meteen snapt hoe de ander dit ziet, waarom hij/zij juist déze woorden gebruikt
en geen andere, waarom hij/zij juist vanuit dit perspectief naar de situatie
kijkt.
Niet oordelen
Niet meteen oordelen dat de ander “onzin” uitkraamt, maar
bv. aangeven dat jij er op een andere manier over denkt, of op een andere
manier naar kijkt. Dat wakkert mogelijk de interesse aan hoe die andere manier
van kijken eruitziet…. En of daar misschien ook wel iets voor te zeggen is.
Van vijanden naar partners met verschillende meningen
Kortom: dan komen twee meningen of twee gedachten naast
elkaar staan en niet tegenover elkaar. En daarmee wordt de strijd minder heftig
en kun je over de twee visies praten zonder dat de ene visie beter is dan de
andere. Dat maakt ruimte om rustiger te praten, om na te denken, maar men gaat
ook beter luisteren.
Maar als je
eenmaal in het welles/nietes-spel bent
belandt dan behandel je elkaar als vijanden en dat geeft per definitie weinig kans om er
samen uit ter komen.
Komen jullie er niet uit? Vraag gerust om hulp bij
Interpunctie Veghel