Mag ik??
Mag ik een koekje? Mag ik een snoepje? Mag ik nog even naar m’n vriendje? Allemaal doodgewone vragen die zo maar gesteld kunnen worden aan een ouder. Gedachteloos zul je antwoorden: nee, nu geen koekje….we gaan zo eten! Of vind je het goed dat je kind naar zijn vriendje gaat en geef je aan hoe laat hij thuis moet zijn?
De rol van stief/bonus/plusouder
Maar als jij de stief/bonusouder bent?? Mag jij daarover beslissen? En wanneer mag dat?
En wat als jouw bonus/pluskind naar zijn/haar werkende ouder appt: mag ik een koekje? Terwijl jij voor zijn neus zit? Waarom vraagt hij/zij het niet gewoon aan jou? Eigenlijk zijn dit heel suffe dingen om je druk over te maken. Maar toch.
Wie is er verantwoordelijk voor dat dit goed loopt?
En natuurlijk kun je zeggen dat het betreffende kind zich nog niet veilig genoeg voelt om dit soort vragen aan jou te stellen. Maar dit moet wel veranderen. Hoe verander je dat? Moet jij dat doen? Of is dat de taak van de eigen ouder? Wie moet er wat doen? En wanneer?
Veiligheid, verlegenheid of een andere reden?
Allemaal vragen die opborrelen in beginnende relaties bij samengestelde gezinnen. En toch kun je niet één antwoord geven die voor alles en voor iedereen geldt. Hoe lang kent het kind de nieuwe partner? Hoe goed is de relatie? Hoe vertrouwd is de nieuwe partner? Hoe zit het kind in elkaar?
Ingrijpen wanneer, hoe en door wie?
Maar als je er niets aan doet zal het zo blijven. Hoe lang mag je dat aankijken? Wanneer wordt het tijd om in te grijpen? En hoe?
Het tegenovergestelde
En het omgekeerde: als jouw kinderen niks vragen, niet luisteren naar je nieuwe partner? Als ze hem/haar negeren? Hoe lang laat je dat gaan? Wat kunnen mogelijke oorzaken hiervan zijn? Het lijkt zo simpel…. Maar dat is het niet.
